سید الساجدین
سَیّدُ السّاجِدین از القاب امام زین‌العابدین(ع) چهارمین امام شیعیان، به‌معنای سَروَر سجده‌کنندگان است. شیخ صدوق در کتاب عِلَلُ الشرائع ، سجده‌های زیاد امام را دلیل آورده و در حدیثی از امام باقر(ع) نقل کرده که: پدرم (علی بن الحسین) هیچ‌گاه نعمتی را یاد نمی‌کرد، مگر این‌که سجده شکر را انجام می‌داد و آیه‌ای از قرآن را نمی‌خواند که دارای سجده بود، مگر این‌که سجده به‌جا می‌آورد و هرگاه خداوند، خطری یا مکر حیله‌گری را از او بر طرف می‌ساخت، به سجده می‌افتاد و هر وقت از نماز فارغ می‌شد، سجده می‌کرد و زمانی که موفق می‌شد بین دو نفر را اصلاح کند، سر بر سجده می‌گذاشت و آثار سجود، در اعضای سجده او نمایان بود؛ پس به این علت، سجاد نامیده شد. سید نعمت‌الله جزائری، دلیل اعطای لقب سید الساجدین را همین روایت بیان می‌کند باقر شریف قرشی هم گفته که در تاریخ اسلام، تنها امام سجاد به سید الساجدین ملقب شده است.
امام سجاد(ع) که بر اثر سجده زیاد، در پیشانی و دیگر اعضای سجده‌اش آثاری مانده بود، ذو الثفنات می‌نامیدند. به گفته یعقوبی تاریخ‌نگار قرن سوم قمری، علی بن حسین(ع) هر شبانه‌روز ۱۰۰۰ رکعت نماز می‌خواند.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ ابن ابی‌الثلج، تاریخ اهل‌البیت، ۱۴۱۰ق، ص۱۳۱.
- ↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۱۳۳.
- ↑ جزایری، ریاض الابرار، ۱۴۲۷ق، ج۲، ص۱۳.
- ↑ قرشی، حیاة الامام زین العابدین، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۸۷.
- ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
- ↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.
- ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
- ↑ در کتب تاریخ افزون بر امامان معصوم (ع) افراد متعددی با سجده های طولانی مشهور هستند مانند: فضل بن شاذان، ابن ابی عمیر، جمیل بن درّاج،و... ولی لقب سید الساجدین تنها مختص به امام سجاد علی بن الحسین (ع) است.
منابع
- صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ق.
- قرشی، باقر شریف، حیاة الامام زین العابدین، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۹ق.
- ابن ابی الثلج، تاریخ اهل‌البیت، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۰ق.
- جزایری، سید نعمت‌الله، ریاض الابرار، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، ۱۴۲۷ق.
- یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت، دار صادر، بی‌تا.